Czego nie powinniśmy mówić osobie z depresją?
Depresja znajduje się na czwartym miejscu listy najistotniejszych problemów zdrowotnych, skomponowanej przez Światową Organizację Zdrowia. Dotyka ponad 300 milionów ludzi na całym świecie, niezależnie od wieku, płci, wykształcenia i pozycji społecznej.
Czym jest depresja?
Depresja jest zaburzeniem afektywnym zaliczanym do grupy chorób cywilizacyjnych. Występuje zarówno w społeczeństwach wysoko rozwiniętych, jak i rozwijających się. Określana jest chorobą ducha i ciała, gdyż daje równocześnie objawy natury psychicznej i fizycznej. Zaliczają się do nich przede wszystkim:
- pogorszenie nastroju,
- obniżenie poziomu energii,
- zaburzenia koncentracji,
- zaburzenia snu,
- zobojętnienie,
- niezdolność do odczuwania przyjemności i radości,
- utrata dotychczasowych zainteresowań,
- wycofanie z wszelkich aktywności,
- izolacja społeczna.
U osób cierpiących z powodu depresji mogą również wystąpić zaburzenia lękowe, którym towarzyszy niepokój, napięcie oraz uczucie permanentnego zagrożenia. Charakterystyczne dla tej choroby są także zaburzenia myślenia, przede wszystkim:
- spadek samooceny,
- brak wiary we własne możliwości,
- brak motywacji do działania,
- silne poczucie winy,
- ogólne zniechęcenie do życia.
Osoby z depresją postrzegają świat i swoją przyszłość w ciemnych barwach, co często prowadzi do myśli samobójczych, a w wielu wypadkach również prób odebrania sobie życia.
Dlaczego wciąż tak wiele osób bagatelizuje depresję?
W początkowej fazie depresja może dawać nieswoiste objawy, które łatwo zignorować, zwalając je na karb przemęczenia. Wiele osób bagatelizuje jednak tę chorobę również w zaawansowanym stadium, gdy jej symptomy są bardzo wyraźne. Dlaczego tak się dzieje? Jest to spowodowane przede wszystkim przekonaniem, iż depresja jest tożsama ze złym nastrojem i przejdzie samoistnie lub na skutek zmiany nastawienia, pozytywnego myślenia i ćwiczeń fizycznych. Ignorowanie oznak tej choroby wynika również często z zakorzenionego w społeczeństwie wstydu, który nakazuje ukrywać zaburzenia i choroby psychiczne. Bagatelizowanie depresji jest nagminne wśród nastolatków – zarówno rodzice, jak i nauczyciele, często przypisują niepokojące zachowania młodzieńczemu buntowi lub upatrują się w nich prób zwrócenia na siebie uwagi.
Czego nie powinno się mówić osobie z depresją?
W kontaktach z osobą z depresją trzeba powstrzymać się przed umniejszaniem jej uczuć poprzez rzucanie uwag typu „weź się w garść”, „daj spokój”, „każdemu zdarzają się gorsze dni”. Nie należy krytykować i oceniać chorego, ani porównywać go do innych osób i wpędzać w poczucie winy, przypominając na każdym kroku, że „inni mają gorzej”. Warto również zaniechać wygłaszania afirmujących komentarzy – „wszystko będzie dobrze” , „uśmiechnij się, świat stanie się lepszy” – gdyż tylko wzmacniają one poczucie niezrozumienia i samotności.
Dlaczego ważne jest zrozumienie, że depresja jest chorobą?
Zrozumienie, że depresja jest chorobą, pozwoli traktować ją z taką samą powagą, z jaką traktuje się schorzenia nerek czy też płuc. Stanowi również sposób na walkę ze stygmatyzacją i wstydem, jaki ciągle towarzyszy zmagającym się z depresją osobom. Wszytko to umożliwia szybsze postawienie diagnozy i wdrożenie stosownego leczenia, nim choroba dokona spustoszenia w życiu dotkniętego nią człowieka.
Udzielanie wsparcia osobie z depresją
W udzielaniu wsparcia osobie z depresją kluczowe są cierpliwość i okazywanie zrozumienia. Ważne jest, by nakłaniać chorego do codziennej aktywności w postaci niewielkich prac domowych i spacerów, trzeba to jednak robić umiejętnie, bez tworzenia atmosfery przymusu. Niezwykle istotnym elementem wsparcia jest dokładanie starań, by osoba z depresją podjęła działania dążące do poprawy jej stanu zdrowia i decydowała się na profesjonalne leczenie. Należy motywować ją do podjęcia stosownych kroków oraz przypominać o tym, iż choroba ta jest całkowicie uleczalna.
Samodzielne leczenie depresji – czy to możliwe?
Przebywanie na świeżym powietrzu, ćwiczenia fizyczne, medytacja, afirmacje – „leki” na depresję zalecane chorym osobom przez domorosłych psychologów. W rzeczywistości mogą tylko czasowo złagodzić objawy, nie stanowią więc rozwiązania, a jedynie odsuwają problem w czasie. Aktywność fizyczna i spacery są pomocne w leczeniu depresji, jednak dopiero w formie wsparcia dla właściwej terapii, przeprowadzanej pod okiem specjalisty. Terapia ta powinna się przy tym opierać nie tylko na przyjmowaniu środków farmaceutycznych, lecz przede wszystkim na psychoterapii, która pozwala kształtować procesy myślowe dotkniętego chorobą człowieka. Depresja może mieć poważne konsekwencje, a jej samodzielne leczenie jest praktycznie niemożliwe, dlatego każdej osobie doświadczającej niepokojących objawów zalecane jest sięgnięcie po profesjonalną pomoc. Taką możecie otrzymać w ośrodku https://osrodekprzebudzenie.org/samodzielne-leczenie-depresji-czy-to-mozliwe/.