Kung fu – jaki styl walki wybrać dla siebie? Top 5

Kung-fu czyli filozofia wysokiego poziomu umiejętności, kultura człowieka i stan doskonałości, do którego dąży każdy wojownik. Błędnie definicja ta przypisywana jest sztukom walki. Niewątpliwie do popularyzacji kung-fu przyczynił się klasztor Shaolin, gdzie technika walk podszyta była medytacją i mistycyzmem, co w rezultacie miało prowadzić do osiągnięcia stanu doskonałości. Kung-fu ma do zaoferowania wiele stylów, z których każdy koncentruje się na ćwiczeniu innej techniki.

Wing Tsun Kuen (Pięść Pięknej Wiosny)

Pięść Pięknej Wiosny mający korzenie w Klasztorze Shaolin powstał jako odpowiedź na rządy dynastii mandżurskiej w XVII wieku. To styl twardo-miękki, określany jako efektowny. Wojownik w myśl zasady powinien przeprowadzić techniczną, szybką i skuteczną walkę pozbawioną wszelkich upiększających ozdobników. Nie ma w nim miejsca na efektowne wejścia, prezencję, ruchy naśladowcze zwierząt, czy głębokie analizy.

Szkoła Wing Tsun Kung Fu w Szczecinie powiedziała nam również, że liczy się sprężystość i siła wojownika. Podczas walki wykorzystywane są uderzenia pięścią, dłonią, palcami, barkiem, kopnięcia, podcięcia i dźwignie. Pięść Pięknej Wiosny działa dwustronnie – wojownik jest jednocześnie broniącym, jak i atakującym. To styl bardzo techniczny, ale też wszechstronny. Dlatego stosowany jest jako skuteczny system samoobrony, dedykowany dla osób w każdym wieku.

Nan Bai He Quan (Biały Żuraw)

Biały Żuraw to styl niezwykle pokazowy, śmiało nawiązujący do manifestacji rozłożonych skrzydeł ptaka i okrzyków podczas ataku. Skierowany jest do osób opanowanych, skoncentrowanych i bardzo pewnych swoich umiejętności. Styl Białego Żurawia polega na technice twardo-miękkiej, w której początkujący wojownik rozpoczyna naukę od trudnych elementów technicznych, przechodząc stopniowo w tzw. trening miękki, którego zadaniem jest wzmocnienie i rozwijanie nabytych umiejętności.

To styl dedykowany wojownikom, którzy od początku chcą zacząć z pozycji twardego i nieugiętego adepta. Poza tym wzmacnianie umiejętności, które traktowane są jako część „miękka”, wymagają podstawowej i dobrze opanowanej wiedzy. Teoria kontynuująca, aby przyniosła efekt, w postaci efektywnej nauki stylu Białego Żurawia wymaga też emocjonalnej dojrzałości, którą adept kształtuje podczas treningu twardego.

Hu Quan (Tygrys)

Styl Tygrysa, wykorzystujący jeden z pięciu kształtów pięści używanych w chińskich walkach. To walka oparta na ruchach imitujących skradającego się tygrysa, który bacznie obserwuje swoją ofiarę i nigdy nie atakuje bez powodu. To styl władczy, dostojny i bardzo zdecydowany. Technika opiera się na umiejętności skradania się, skoków, biegu i krótkim, ale bardzo efektywnym ataku przeciwnika. Styl Tygrysa opiera się na twardych technikach, a wojownik w pełni musi oddać naturę zwierzęcia. Nauka polega na wykształceniu umiejętności tworzenia atmosfery strachu, zagrożenia i lęku, które powinna odczuwać potencjalna ofiara zwierzęcia.

Co ważne siła tygrysa nie wynika jedynie z jego umiejętności fizycznych, a niezwykłej świadomości psychiki i siły ducha. To bardzo wymagająca technika, w której wojownik używa mięśni całego ciała. Dlatego niezwykle ważna jest postawa, napięcie poszczególnych partii mięśniowych, kształtu dłoni i pięści. Wojownik podczas walki używa uderzeń palcami, chwytów, szarpnięć, uścisków.

Huo Long Pai (Płonący Smok)

Styl Płonącego Smoka opiera się przede wszystkim na ekspresyjnej pracy nóg, skrętach tułowia i płynnej pracy biodrami. Adept ma do opanowania aż 160 ruchów. Główną bronią wojownika są jego palce: środkowy i wskazujący, którymi stosuje uderzenia. To styl wykorzystujący słabości i niedociągnięcia przeciwnika, dlatego trening opiera się głównie na analizie fizycznej ciała drugiej osoby, jak i zachowań psychologicznych. Płonący Smok przygląda się przeciwnikowi, szybko i precyzyjnie wyciągając wnioski z jej techniki, a następnie przechodzi do ataku, wykorzystując słabość ofiary.

Tang Lang Quan (Modliszka)

Styl Modliszki to tradycyjny i zarazem najstarszy styl kung-fu, którego źródła sięgają XVII wieku i panowania dynastii Ming (a wg niektórych źródeł nawet dynastii Song). Technika opiera się na ruchach naśladowczych owada, które wykonuje podczas walki. To ekspresyjna praca rąk doskonale zsynchronizowana z pracą nóg. Modliszka walczy zacięcie, dynamicznie i bardzo szybko. Wszystkie ruchy tworzą układ, przypominający widowisko.

Ważna jest synchronizacja i płynność pracy ciałem. Styl Modliszki wykorzystywany jest jako podstawa ćwiczeń innych sztuk walki. Dzięki technice, jaką stosuje, adepci dokładnie poznają swoje ciało, a następnie uczą się go skutecznie używać w walce. Modliszka kładzie nacisk na pracę nóg i rąk, które stworzone są do wymierzania ciosów krótkich lub długich. Na przestrzeni wieków styl ten ewaluował, tworząc różne odmiany:

• Modliszka Taiji,
• Modliszka Kaczki Mandarynki,
• Modliszka Kwiatu Śliwy,
• Modliszka Sześciu Kombinacji,
• Modliszka Długiej Pięści,
• Siedmiogwiezdna Modliszka.